Από δύσκολα µονοπάτια δείχνει να περνάει τον τελευταίο καιρό ο τοµέας της αγροτικής παραγωγής, παρά την κάποια βελτίωση στις τιµές παραγωγού, κυρίως ως αποτέλεσµα της µειωµένης προσφοράς σε κρίσιµα αγροτικά προϊόντα.
Η όλο και µεγαλύτερη εξάρτηση µιας µεγάλης µερίδας αγροτών από έκτακτες κρατικές ενισχύσεις, οι οποίες επαναλαµβάνονται όλο και πιο συχνά, ιδίως µετά την έξαρση της πανδηµίας και την «χαλάρωση» των κοινοτικών κανόνων, διευρύνει το έλλειµµα στη χάραξη πολιτικών, ενισχύει τις ανισότητες µεταξύ των παραγωγών και οδηγεί όλο και µεγαλύτερο αριθµό αγροτών στην… επαιτεία του κράτους.
Ακόµα και οι επιπτώσεις της κλιµατικής αλλαγής, µε τα όλο και πιο συχνά φαινόµενα καταστροφών στις καλλιέργειες, σε µια χώρα όπως η Ελλάδα, µε αδύναµες και κρατικοκεντρικές δοµές ασφάλισης της αγροτικής παραγωγής, έρχονται να υπαγορεύσουν µια ακόµα µεγαλύτερη εξάρτηση των αγροτών από την κεντρική διοίκηση και την εκάστοτε εξουσία, χωρίς την ίδια στιγµή να υπάρχει πραγµατική µέριµνα της Πολιτείας για έναν άλλο σχεδιασµό προσαρµοσµένο στις νέες κλιµατολογικές συνθήκες αλλά και την ειδικότερη ζήτηση των αγορών.
Οι πρωτοφανείς συνθήκες εντός των οποίων γίνεται αυτό τον καιρό η διακίνηση κάποιων προϊόντων, µε πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα τα βιοµηχανικά ροδάκινα, έρχεται να επιβεβαιώσει σοβαρό έλλειµµα παιδείας στις τάξεις των συντελεστών της µεταποιητικής βιοµηχανίας και µια κραυγής αγωνίας από την πλευρά των καλλιεργητών για το που µπορούν να οδηγηθούν τα πράγµατα. Είναι η πρώτη φορά που µε τόσο χυδαίο τρόπο, ιστορικές βιοµηχανίες, παίζουν µε τον πόνο των αγροτών, ανοιγοκλείνουν αιφνιδιαστικά τη διαδικασία παράδοσης των συµπύρηνων ροδάκινων και ακολουθούν µε τόσο απροκάλυπτο τρόπο δύο µέτρα και δύο σταθµά στην αντιµετώπιση των παραγωγών, ευνοώντας φυσικά, τα… δικά τους παιδιά σε βάρος των υπολοίπων.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: https://www.agronews.gr
