Νόμο του κράτους αποτελούν οι ρυθμίσεις βάσει των οποίων περιορίζεται κατά το ήμισυ η φορολογία αγροτών που συμμετέχουν είτε σε αναγνωρισμένες συλλογικές οργανώσεις (συνεταιρισμοί και ομάδες παραγωγών), είτε παραδίδουν τουλάχιστον κατά 75% την παραγωγή τους σε επιχειρήσεις που εφαρμόζουν τη συμβολαιακή γεωργία.
Το πνεύμα του νόμου θέλει να ανανεώσει το συνεταιριστικό κίνημα και να δώσει χειροπιαστά κίνητρα σε αγρότες για μια πιο οργανωμένη διάθεση των προϊόντων τους, κάτι θετικό και ζητούμενο έπειτα από την αρνητική πορεία που ακολούθησαν οι συνεταιρισμοί τις τελευταίες δεκαετίες. Κάτι τέτοιο φυσικά συνεπάγεται και τον περιορισμό της παραοικονομίας, αφού η διακίνηση των αγροτικών προϊόντων θα γίνεται εκ των πραγμάτων με παραστατικά για όσους προσβλέπουν στη μείωση της φορολογίας τους. Φυσικά, θα πρέπει να διευκρινιστεί η διατύπωση του νομοθέτη ότι οι αγρότες «δεσμεύονται για την εισφορά ποσοτήτων προϊόντων ίσων με 75% τουλάχιστον της συνολικής ποσότητας όμοιων ή παρεμφερών προϊόντων της παραγωγής τους». Θα πρέπει δηλαδή να ξεκαθαριστεί και η διαδικασία βεβαίωσης της παράδοσης, αλλά και τα όμοια και παρεμφερή προϊόντα.
Παράλληλα, το νέο πλαίσιο έρχεται να διευκολύνει τη συνεργασία αγροτών και μεταποίησης, αφού και η συμβολαιακή γεωργία ευνοείται από τη ρύθμιση που μειώνει κατά 50% τον φόρο εισοδήματος των παραγωγών. Ωστόσο εδώ, ακουμπούν και κάποιοι εύλογοι προβληματισμοί, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την απουσία στην Ελλάδα ενός σαφούς νομοθετικού πλαισίου που να διέπει τη συμβολαιακή γεωργία, η οποία έχει αναπτυχθεί κυρίως βάσει των προτεραιοτήτων της βιομηχανίας. Μάλιστα, στις περιπτώσεις καλλιεργειών κατά τις οποίες η συμβολαιακή «τρέχει» μέσω συνεταιρισμών, υπάρχει ο κίνδυνος παράκαμψής τους από τις βιομηχανίες, αποδυναμώνοντας τελικά βιομηχανίες και συνεταιρισμοί υποδέχονται τα ίδια προϊόντα, υπάρχει ο κίνδυνος αποδυνάμωσης του συνεταιρισμού.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: https://www.agronews.gr
