Υπάρχουν δύο λογικές στις επιλογές που έχουν να κάνουν µε κρατικές ενισχύσεις.
Η µια λέει, αρκεί και µόνο που ανοίγεις τον «κουµπαρά». Το χρήµα που µοιράζεται στις διάφορες παραγωγικές οµάδες και φθάνει στην αγορά, σε κάθε περίπτωση, επιφέρει οφέλη στην οικονοµία και προσθέτει πόντους στους αναπτυξιακούς δείκτες.
Η άλλη λογική, µιλάει για στόχευση. Εδώ έχει τη σηµασία του ο πολλαπλασιαστής οφέλους. Αυτό που λένε οι οικονοµολόγοι, ότι για κάθε ευρώ που διατίθεται, το όφελος θα πρέπει να είναι διπλό και τρίδιπλο. ∆ηλαδή, το ένα ευρώ, σε εύλογο χρονικό διάστηµα να φέρνει δύο, τρία ευρώ ή και περισσότερα.
Αν για παράδειγµα στην περίπτωση του βιοµηχανικού ροδάκινου, αφήσεις τους αγρότες να καλλιεργήσουν σε όποια περιοχή θέλουν, ό,τι ποικιλίες νοµίζουν, µε οποιονδήποτε τρόπο εγκατάστασης της φυτείας, χωρίς αντιχαλαζικά δίχτυα και µέτρα ενεργητικής προστασίας, είναι πολύ πιθανό, τα κόστη αυτής της επιλογής να µην αποσβένονται ποτέ. Την ίδια στιγµή, οι αποζηµιώσεις για φυσικές καταστροφές θα διαδέχονται η µια την άλλη. Το προϊόν που θα φθάνει στην αγορά δεν θα έχει τα απαιτούµενα στάνταρτς και οι τιµές παραγωγού θα είναι χαµηλές. Για κάθε ευρώ, επιστρέφει πίσω, σίγουρα κάτι λιγότερο και από ένα ευρώ.
Αντίθετα, αν για όλα αυτά υπάρχει σχεδιασµός, αν οι ποικιλίες είναι προσαρµοσµένες στο µικροκλίµα της περιοχής και µοιρασµένες µε βάση τη ζήτηση της µεταποιητικής βιοµηχανίας, αν προβλέπονται αντιχαλαζικά και µέτρα ενεργητικής προστασίας της παραγωγής, αν υπάρχει µέριµνα για κατάλληλη καλλιεργητική φροντίδα, αν οι αποζηµιώσεις βγαίνουν αυστηρά και µε βάση ψηφιακά συστήµατα ακριβούς πληροφόρησης, τότε όλα µπορούν να εξελιχθούν αλλιώς.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο: https://www.agronews.gr
