Είναι η Ευρώπη διατεθειμένη να κλείσει τον αναπτυσσόμενο κόσμο, ακριβώς όταν χρειάζεται περισσότερο το εμπόριο και την οικονομική ανταλλαγή; Κάποιοι στον παγκόσμιο νότο έχουν καλό λόγο να το φοβούνται.
Την περασμένη εβδομάδα, η ΕΕ ανακοίνωσε ήσυχα τη στρατηγική Farm to Fork (F2F), η οποία αποσκοπεί στη δημιουργία περιβαλλοντικά βιώσιμων συστημάτων παραγωγής τροφίμων. Δυστυχώς, οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες που ενσωματώνονται σε αυτό χτυπούν αποτελεσματικά την πόρτα στον παγκόσμιο νότο.
Αυτό περιλαμβάνει έθνη όπως η Μαλαισία, τα οποία σημειώνουν πραγματική πρόοδο προς τα ίδια τα αποτελέσματα που υποτίθεται ότι στοχεύει το F2F.
Το F2F στοχεύει να θέσει «το παγκόσμιο πρότυπο για τη βιωσιμότητα», δημιουργώντας ένα σημείο αναφοράς της ΕΕ για τη βιώσιμη γεωργία (ως μέρος της Πράσινης Συμφωνίας). Δεδομένου ότι η ΕΕ είναι η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο, αυτό δεν αποτελεί ούτε έκπληξη ούτε ανεπιθύμητη φιλοδοξία.
Υπάρχουν όμως αφορμές για κριτική.
Οι γεωργικές οργανώσεις της Ευρώπης έχουν επικρίνει την ΕΕ για τον καθορισμό εξαιρετικά φιλόδοξων και «μη ρεαλιστικών στόχων», οι οποίοι θα θέσουν σε κίνδυνο την επισιτιστική ασφάλεια. Οι Ευρωπαίοι αγρότες φοβούνται ότι θα παραμείνουν στο μεγαλύτερο μέρος του κόστους της περαιτέρω προστασίας του περιβάλλοντος και του κλίματος. Αυτό θα είναι ιδιαίτερα επαχθές για τους μικρούς γεωργούς.
Η στρατηγική της ΕΕ δέχεται επίσης επίθεση από περιβαλλοντικές ΜΚΟ, οι οποίες επέκριναν την απροθυμία της ΕΕ να επικεντρωθεί στη βιομηχανία ζώων βιομηχανικής κλίμακας ως μέρος της βιώσιμης στρατηγικής της για την παραγωγή τροφίμων. Πρόκειται για μια περίεργη παράλειψη, δεδομένου ότι η πλειονότητα των εκπομπών CO2 στη γεωργία προκαλείται από την κτηνοτροφία.
Πράγματι, η βιομηχανική γεωργία είναι ο κύριος μοχλός της παγκόσμιας αποψίλωσης των δασών. Τι εξηγεί τότε η παράλειψη; Ίσως αυτό: Η ΕΕ είναι ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός βοείου κρέατος στον κόσμο, υπεύθυνος για το 13% της παγκόσμιας προσφοράς. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μόνο παράδειγμα περιβαλλοντικών αποτελεσμάτων που θυσιάζονται στις προτεραιότητες της εγχώριας βιομηχανίας. Τουλάχιστον από μια άλλη άποψη, η στρατηγική F2F καθορίζει «μη ρεαλιστικούς στόχους» – οι οποίοι θα επιτύχουν διεστραμμένα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που προορίζεται.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το F2F στοχεύει επίσης προς τα έξω: Η Επιτροπή της ΕΕ πρότεινε να ενσωματωθούν τα πρότυπα και οι προτεραιότητες του F2F ως όροι για το εμπόριο με τρίτες χώρες, ξεκινώντας από το 2021 και εφαρμόζονται έως το 2027. Δηλαδή, τα έθνη στον Παγκόσμιο Νότο – για παράδειγμα, η Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, Υποσαχάρια Αφρική και Νοτιοανατολική Ασία – θα πρέπει να πραγματοποιήσουν σεισμικές αλλαγές στις οικονομίες τους σε λιγότερο από μια δεκαετία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι προτεραιότητες της ΕΕ θα απαιτήσουν έναν σχεδόν μετασχηματισμό των γεωργικών συστημάτων συγκριτικά λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών.
Το να περιμένουμε αυτά τα έθνη να πληρούν τα πρότυπα της ΕΕ εντός ετών από τη μεγαλύτερη παγκόσμια ύφεση στη μνήμη δεν είναι απλώς παράλογο, είναι απολύτως επικίνδυνο. Πολλές χώρες του νότιου κόσμου απομακρύνονται από τις συνέπειες της πανδημίας του κοροναϊού και δεν μπορούν να κάνουν τις οικονομίες τους με το είδος της οικονομικής στήριξης που έχουν πρόσβαση στις πλουσιότερες χώρες. Είναι μια πολιτική που θα πλήξει ιδιαίτερα τα έθνη όπως η Αίγυπτος, το Μαρόκο και η Τουρκία, όλοι οι σημαντικοί εξαγωγείς γεωργικών προϊόντων στην ΕΕ.
Η προσδοκία αυτών των χωρών να πληρούν ριζικά νέα πρότυπα εντός ετών από μια τεράστια παγκόσμια ύφεση είναι επίσης αυτοκαταστροφική. Το συνολικό αποτέλεσμα της πολιτικής της ΕΕ θα είναι να αναγκάσει τα παγκόσμια νότια έθνη να διαφοροποιήσουν τις γεωργικές Εξαγωγές για να προσεγγίσουν νέους εμπορικούς εταίρους (αντί της ΕΕ), οι οποίες θα περιλαμβάνουν χώρες και περιοχές που έχουν χαμηλότερα περιβαλλοντικά πρότυπα, υπονομεύοντας έτσι το πολύ εμπορικό κίνητρο Η ΕΕ έχει από καιρό χρησιμοποιηθεί για να ενθαρρύνει πιο βιώσιμες πρακτικές παγκοσμίως. Πάρτε το παράδειγμα της χώρας μου, της Μαλαισίας, και μιας από τις σημαντικότερες Εξαγωγές μας: φοινικέλαιο.
Όχι μόνο η Μαλαισία έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο στην παραγωγή βιώσιμου φοινικέλαιου (που δηλώνει μορατόριουμ για την επέκταση του φοινικέλαιου για την προστασία της δασικής κάλυψης στο 50% και καθιστά υποχρεωτική την πιστοποίηση φοινικέλαιου για τους παραγωγούς), έχει επίσης υποστηρίξει μικρούς αγρότες κατά τη μετάβαση σε αυτές πρότυπα και πρόσβαση στις διεθνείς αγορές. Αντί να αναγνωρίσει την πρόοδο και να εργαστεί για την επίλυση οποιωνδήποτε ανησυχιών, η ΕΕ ζήτησε απαρατήρητα την απαγόρευση των εισαγωγών φοινικέλαιου. Μια τέτοια απότομη απαγόρευση θα μπορούσε απλώς να ενθαρρύνει τις Εξαγωγές σε χώρες των οποίων τα περιβαλλοντικά πρότυπα είναι χαμηλότερα.
Αυτό θα ήταν χειρότερο για το περιβάλλον, χειρότερο για τους καταναλωτές της ΕΕ και χειρότερο για τους Μαλαισιανούς.
Αντί για παράλογα χρονοδιαγράμματα και γενικές απαγορεύσεις, η ΕΕ θα πρέπει να βρει τρόπους να συνεργαστεί με τη Μαλαισία για να μάθει τις βέλτιστες πρακτικές και να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία και την εμπειρία που προσφέρει η Ευρώπη. Ανοίγοντας τις εισαγωγές φοινικέλαιου, η ΕΕ μπορεί να συνεργαστεί με παραγωγούς όπως η Μαλαισία για να καταστήσει τη βιώσιμη παραγωγή πιο ανταγωνιστική – και καθαρότερη. Αυτή η συνεργασία μπορεί να σημαίνει ότι δίνει στη Μαλαισία περισσότερο χρόνο για να ανταποκριθεί στα πρότυπα της ΕΕ. Ένα χρονοδιάγραμμα που μπορούν να συμφωνήσουν και τα δύο μέρη.
Αυτή είναι μια ιδανική επιλογή και για τα δύο μέρη. Η ευρωπαϊκή γεωργία είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη επιχείρηση και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις Εξαγωγές. Δεδομένης αυτής της εξάρτησης από τις Εξαγωγές – η ΕΕ καταναλώνει μόνο ένα μικρό ποσοστό των τροφίμων που παράγει – οι ευρωπαίοι αγρότες απαιτούν πρόσβαση σε υπερπόντιες αγορές. Εάν συνεχιστούν οι τακτικές προστατευτισμού και οι εμπορικοί πόλεμοι κλιμακωθούν, οι μικροκαλλιεργητές εντός και χωρίς την Ένωση θα επηρεαστούν αρνητικά. Οι πράσινοι στόχοι δεν θα επιτευχθούν.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο https://www.agrocapital.gr
