Τα λίγα καλά μηνύματα έρχονται από μικρές ομάδες παραγωγών που επιχειρούν καθετοποίηση παραγωγής.

Το παράδειγµα του ελαιολάδου και η δύσκολη οικονοµική θέση της πλειοψηφίας των παραγωγών που δραστηριοποιούνται στην ελαιοκαλλιέργεια, είναι ενδεικτικό της σύγχρονης ιστορίας που διέπει τα θέµατα οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής.

Ο θησαυρός της ελληνικής γης, το ελαιόλαδο, δηλαδή ένα προϊόν που είναι άρρηκτα συνδεδεµένο µε τον αρχέγονο πολιτισµό και την ιστορία της χώρας, για λόγους που συνδυάζονται αποκλειστικά µε τα θέµατα οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής, δεν κατάφερε ποτέ να βρει τη χαµένη του υπεραξία και να δικαιώσει την προσπάθεια των καλλιεργητών.

Ακόµα και στις «καλές εποχές» των συνεταιρισµών, το ελληνικό ελαιόλαδο παρέµεινε ένα «εµπόρευµα» χωρίς ξεκάθαρα δική του ταυτότητα, χωρίς σαφή αναφορά στον τόπο προέλευσής του και στο όνοµα του παραγωγού. ∆ύο µεγάλες για τα ελληνικά δεδοµένα ιδιωτικές εταιρείες του χώρου είχαν καταφέρει να ποδηγετήσουν την εγχώρια αγορά τυποποιηµένου ελαιολάδου, αφήνοντας στους συνεταιρισµούς τον άχαρο ρόλο της διάθεσης του προϊόντος στο ελεύθερο εµπόριο και σε χύµα µορφή, ενός προϊόντος που µε κόπο συγκέντρωναν από τους παραγωγούς.

Οι λίγες απόπειρες που έγιναν για τυποποίηση και προϊόν ταυτότητας, κόλλησαν, είτε στην υπονόµευση από τον ιδιωτικό ανταγωνισµό είτε στην έλλειψη χρηµατοδότησης από το τραπεζικό σύστηµα. Κάπως έτσι οι συνεταιρισµοί, µικροί και µεγάλοι, δεν µπόρεσαν να δώσουν στο προϊόν την πραγµατική του αξία και φυσικά να επιστρέψουν στον παραγωγό την αντίστοιχη υπεραξία. Η «Ελαιουργική» (Κοινοπραξία Ελαιουργικών Συνεταιρισµών) ήταν η πρώτη που υπονοµεύθηκε, για να ακολουθήσουν η Ένωση Ηρακλείου, η ΕΑΣ Σητείας, η ΕΑΣ Πεζών και η ΕΑΣ Μεσσηνίας.

Έτσι, η Ελαιουργική οδηγήθηκε σε εκκαθάριση, το Ηράκλειο πέρασε στον έλεγχο του ιδιώτη ελαιουργού Μιχάλη Αλιµπαντάκη, η Σητεία αναζητά την τύχη της (αρχικά µε τη Γαία του Κεφαλογιάννη και τώρα µε την τρόϊκα – Αντωνόπουλος, Ευθυµιάδης, Γαργαλάκος), τα Πεζά έχουν περάσει υπό τον έλεγχο της ΕΛΓΕΚΑ, ενώ η Μεσσηνία έχει «κουρνιάσει» στη… ζεστή αγκαλιά του όµιλου Κωσταντόπουλου. Αν µια σηµαντική οργάνωση του κλάδου καταφέρνει ακόµα να ανθίσταται στις πιέσεις της ιδιωτικοποίησης, είναι η ΕΑΣ Λακωνίας. Με δυσκολίες βέβαια. Και µε πόλεµο… πανταχόθεν!

Τα λίγα καλά µηνύµατα για τους ελαιοκαλλιεργητές, έρχονται από κάποιες µικρές τοπικής εµβέλειας οµάδες παραγωγών που επιχειρούν την καθετοποίηση της παραγωγής µε προσπάθεια στο εν λόγω πεδίο το branding. Βεβαίως, οι εν λόγω οµάδες είναι µικρές και λίγες∆ύσκολα θα γυρίσουν τον τροχό για τη διεθνή αναγνώριση του επώνυµου ελληνικού ελαιολάδου.

Ειδική ενίσχυση 30 ευρώ…τύπου ελεηµοσύνη

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο https://www.agronews.gr

Recommended Posts