Η έγκαιρη ανοιξιάτικη σπορά καθοριστικός παράγοντας επιτυχίας της καλλιέργειας στη Β. Ελλάδα.
Η οικογένεια των ψυχανθών (Fabaceae ή Leguminosae) είναι μια μεγάλη και οικονομικά σημαντική οικογένεια φυτών, γνωστή ως η οικογένεια των οσπρίων. Η συνεισφορά των ψυχανθών στη γεωργία, στη διατροφή και στην αειφορία της αγροτικής παραγωγής είναι ιδιαίτερα σημαντική. Το ρεβίθι (Cicer arietinum L.) είναι το τρίτο σε σπουδαιότητα καρποδοτικό ψυχανθές παγκοσμίως, κατάλληλο τόσο για τη διατροφή του ανθρώπου, όσο και των ζώων.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, το ρεβίθι καλλιεργείται σε έκταση 13,98 εκατομμυρίων εκταρίων, με μέση απόδοση σε σπόρο 98,2 kg ανά στρέμμα (FAOSTAT, 2014). Οι μεγαλύτερες χώρες παραγωγής ρεβιθιού (σε εκατομμύρια τόνους) είναι η Ινδία (9,88), η Αυστραλία (0,63), η Μιανμάρ (0,56), η Αιθιοπία (0,46), η Τουρκία (0,45) και το Πακιστάν (0,40). Στην Ε. Ε, το ρεβίθι καλλιεργείται σε 62. 507 εκτάρια, κυρίως στην Ισπανία (46. 000 εκτάρια), στην Ιταλία (9. 037 εκτάρια) και στην Ελλάδα (5. 511 εκτάρια) (FAOSTAT, 2014).
Υπάρχουν δύο βασικοί εμπορικοί τύποι ρεβιθιού:
Ο τύπος desi (ινδικής προέλευσης), ο οποίος καταλαμβάνει το 85% της συνολικής παραγωγής σπόρου και ο τύπος kabuli (Μεσόγειος και Μέση Ανατολή), ο οποίος καταλαμβάνει το υπόλοιπο 15%. Ο τύπος kabuli περιλαμβάνει μεγαλόσπερμες ποικιλίες (βάρος 100 σπόρων > 25 g), με φυτά μεσαίου ή μεγάλου ύψους και μεγάλα φύλλα. Τα φυτά έχουν άσπρα άνθη χωρίς ανθοκυανίνες, τα οποία παράγουν κρεμ χρώματος σπόρους με λεπτό περίβλημα. Ο τύπος desi περιλαμβάνει φυτά συνήθως με κόκκινα άνθη και ανθοκυανίνες, τα οποία παράγουν μικρούς καφέ ή μαύρους σπόρους, με λεπτό περίβλημα.
Ρεβίθι και νέα ΚΑΠ
Η καλλιέργεια του ρεβιθιού ανταποκρίνεται στους νέους κανόνες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (Κ.Α. Π) της Ε. Ε και υποστηρίζεται, όπως και άλλα είδη ψυχανθών, με ένα επιπλέον ποσό μέσω της συνδεδεμένης ενίσχυσης.
Εκτός όμως της συνδεδεμένης ενίσχυσης που λαμβάνουν οι καλλιεργητές οσπρίων, η νέα Κ.Α. Π παρέχει τη δυνατότητα για χορήγηση επιδότησης ενός επιπλέον ποσού 2% σε όσους παράγουν πρωτεϊνούχα φυτά, όπως τα ψυχανθή. Επιπρόσθετα, η αξιοποίηση των πρωτεϊνούχων σπόρων του ρεβιθιού στη διατροφή των ζώων μπορεί να μειώσει σημαντικά τις εισαγωγές σόγιας στη χώρα μας και στην Ε. Ε γενικότερα.
Στις χώρες της Μεσογείου, με τη στροφή των καταναλωτών προς τη Μεσογειακή δίαιτα, το ρεβίθι καταλαμβάνει σημαντικό μερίδιο στη ανθρώπινη διατροφή. Στην Ελλάδα, το 97% της παραγωγής ρεβιθιών χρησιμοποιείται για ανθρώπινη κατανάλωση και το 3% για ζωοτροφή. Το ρεβίθι προσαρμόζεται σε ξηρές και θερμές περιοχές, αποδίδει σε φτωχά και ελαφριά εδάφη, παρουσιάζει σχετική αντοχή στα άλατα, δεν προσβάλλεται εύκολα από έντομα και μπορεί να συγκομιστεί μηχανικά, επειδή δεν πλαγιάζει. Προσαρμόζεται καλά σε ξηρικές συνθήκες, δεδομένου ότι η κύρια ρίζα του μπορεί να φτάσει σε βάθος 120-150 cm. Επιπρόσθετα, το ρεβίθι, ως ψυχανθές, καλύπτει ένα σημαντικό ποσοστό των αναγκών του σε άζωτο μέσω της αζωτοδέσμευσης. Επομένως μπορεί να καλλιεργηθεί και σε υποβαθμισμένα εδάφη, βελτιώνοντας τη γονιμότητά τους.
